زاهدی گفت: نماز سی ساله خود را که در صف نخست نمازگزاران به جا آورده بودم، به ناچار به قضا برگردانم. از این روی که روزی به سببی درنگ کردم و در صف نخست جایی نیافتم. پس در صف دوم ایستادم. اما خود را بدین سبب از دیگران شرمسار دیدم و پیشی گرفتم و به صف اول آمدم و از آنگاه دانستم که همهی نمازهایم آلوده به ریا و آکنده از لذت توجه مردم به من و این که ببینند من از پیشگامان کارهای نیکم، بوده است.